FRIENDSHIP

Okey, ang unang text sa araw na ito? TUNGKOL ULIT SA 208… wushhhhhhh!!!!!!!!

So mega meeting kami ngayon, habang naguusap kami, biglang may uuod sa lamesa na hindi namin alam kung san nanggaling. Eh uuod kaya un ng pagkain.. maggot in short.. ayan.. eh di mega tilian. Ayaw nilang kunin.. ako naman, hindi ako nandidiri sa itsura ung dalawang kasama kong girls eh nagsitayuan tapos pumunta sa may bandang pintuan… hahahaha, tawa ako ng tawa… anyway, si Father Martin (pari from Indonesia) nakatayo lang.. eh di alangan namang, titigan lang namin ung uuod, buti kung alam niya kung saan ang pintuan di ba? So ayun, kuha ako tissue, kinuha ko siya, binalot sabay pisa gamit ng makapal na notebook…. Pero weird talaga… as in saan nanggaling iyon?

May nalaman ako ngayong araw na ito at hindi ko nagustuhan… ewan ko.. kung kailan naman masaya na ako, there are still things that keep pulling me back… anyway… un na un.. pero keri pa rin…

Eto, kabobonding lang naming ni Toni, ang aking nagiisang friendship, yep. 1:54:11 ang time nang pindutin ko ang end button… so almost two hours din kami nagusap.. wush!!!!!!!!!!!!! Ayun, kwentuhan, tawanan, kamustahan… dati rati iba ang mood ng paguusap namin, ngayon eh ibang-iba from the previous… and it feels really good…

Pagmomoment na ito… Si Toni, friend ko na siya since first year college, pareho kami ng major, rummie ko siya nung nagintern kami sa Bontoc, pareho kaming nagwork sa PhilRice sabay rummie ko ulit siya, kitchenmate ko siya, seatmate kapag umuwi ng Baguio… Alam niya lahat ng topak ko, ng baho ko, ng problema ko… alam niya kapag moody ako, kapag bwisit, kapag irita, kapag galit, kapag pagod, kapag nasasaktan… she’s more than a friend to me. She is my family actually (un lang, different set of parents).. hehehe.. So nung tumawag siya, may isang part na nagmoment kami sabi niya “iba pa rin ang bonding natin friendship kahit malayo tayo noh?” kako naman, “nothing has changed between us. Not even distance friendship. See, even when I read your emails I know your mood,” sagot niya “Oo nga, ikaw, alam ko rin kung galit ka at kung kailan na lumalaki ang ilong mo…” hehehe… Our friendship had its ups and downs… it wasn’t perfect, BUT IT WAS REAL. So real that beyond my misgivings and my selfishness, our friendship surprisingly grows more and more everyday.

I told her, I’ve focused my life to someone for the past three years that I forgot, somehow, of her existence in my life, and I told her, “bumabawi na ako”, hahaha. Sabay tawa siya.. A friend even told me “I understand, it’s never too late…” kaya ayan, bawi to the max…

Ako kasi ung taong kailangan kong ipaalala kung gaano kaimportante ang isang bagay o ang isang tao sa akin. Kanina eh nagusap kami ni Kuya Jaimz, he told me that he discussed with a friend about death and it’s a fact that people cannot do away. Kako, “Yes kuya, that’s why if you have the chance to say I love you, do it, kasi hindi mo talaga alam kung kailan ka kukunin,”

This may sound corny but it’s just so reassuring when you say “I love you” after ending a call or ending a conversation through text… guess what? At my age, I’ve never failed to say it especially to people who matter to me… ü

MY LONG WEEKEND

Saturday… walang kamatayang 208 as usual… akala naming matatapos kami by 2 pm dahil nga marami pa kaming dapat gawin… Unfortunately, and as expected, mga 4 pm na kami natapos… after nun, larga ako Manila dahil miss ko na rin kafatid ko…

As usual, ang kasiyahan lang naman ng mga little sisters ko (kasi tuwing pumupunta ako sa bahay ni Lara eh lahat tawag sa akin eh ate) is mega watch ng movies.. THE HOLIDAY, TRISTAN AND ISOLDE, BREACH meron pa ung isa, BRING IT ON something something… basta ung meron si Riannah (tama ba spelling?)… RECOMMENDATION KO: THE HOLIDAY… super as in! the best ito… to the nth level!

Moving on, nung Sunday, kako, shopping kami at talagang, change wardrobe na talaga mga friends, as in wala ng silbi ung balakang ko.. so mega ikot ganyan. Dati natraumatize ako sa megamall, ngayon, hindi na.. hehehe… so pasok ngayon sa store,,, nung una kako, ung size 29, aba! Maluwag pa rin, so size 28 naman, SAKTO… grabe, nagtatalon ako sa loob ng fitting room kasi as in super saya ko, pati si Lara eh tuwang tuwa.. actually, naiinggit, sabi nga niya minsan, “Ate, pano ba magpapayat?” kako, “Gusto mo bang magpapayat?” Tango siyang ganyan, kako, WAG NA, MAHIRAP ANG MASTRESS.. he3! So un, basta, pumayat ako. PERIOD..

Nakakatuwa talaga kapatid ko kasi kahit 23 years old na siya, kapag kami magkatabi sa higaan, lagi pa rin niya akong niyayakap… kahit nung mga bata pa kami talagang mahilig siyang yumakap… dati, ayaw na ayaw kong niyayayakap ako kasi hindi ko talaga feel… Kaya nung mega akap siya for two nights, hinayaan ko lang… hay.. kung kailan matanda na ako… (tama bang umamin?) hehehe…

Monday, ayun, gawa ng tatlong kapapelan… tapos nuod nuod, kain kain…

Eto the best, Tuesday. Lumarga ako pabalik LB ng mga 630 am… aba, lumampas ung HM bus.. haish!!!!!!!!!!!! So mega antay ako ngayon ng sunod.. walastik, PUNO!!!!!!!!! STANDING OVATION PA… hahaha.. kako, “enjoy ito,,,,” alam niyo naman ako, mahilig sa first time.. ayun, mula Boni hanggang Calamba, nakatayo ako… kahit gusto kong matulog o ipikit man mata ko, hindi pwede, mahirap na kapag nagpreno ng todo.. hehehe… so ayun… masayang experience ang tumayo sa bus… heheheh… sorry ha, first time talaga eh…

DINUGO AKO...

Ng alin? Ng DevC 208 pa rin na subject. Haish! Anyway, so pinadala na namin via JRS ung mga ibang proposals, walastik, for 18 proposals eh P 1320.00 na ang gastos... huwahhhhhhh!!!!!!!!!!!! Since ako ang head ng finance committee, mega tawad as in.. dinaan na nga naming ni Pam sa charm para magkadiscount eh... anyway... mababawi rin namin... (fingers crossed)...

So klase de vah, dati akala ko boring ang Communication Theories, pero hindi pala... kewl nga eh... There is always a theory behind every action, every word. Actually, we just had a run down nung mga dating theories like Berlo’s SMCRE, Shannon and Weaver, George Gerbner, etc... but the meat of the this subject is the 7 TRADITIONS OF COMMUNICATION written by Robert T. Craig – eto. Yan ang tinutukoy ko from my previous entries na super duper ang utak. Grabe, can you imagine him trying to integrate the theories to make it more coherent? Grabe ang utak nitong tao na ito. Eh ung libro pa man din eh super duper noseblood ang terms.. Haish!

Anyway, so ang topic namin today was about the RHETORIC TRADITION... ang nahighlight bale is PERSUASIVENESS... ganyan, ayon kay Jea (ang reporter of the day) “Rhetoric is the faculty of observing in any given case the available means of persuasion,” so anong mga examples nito public speaking, debate, oration, declamation… even the simplest means of “courting” is actually associated with rhetorics be it verbal or written… though we may not be conscious, this tradition is evident in our everyday lives…

The Rhetoric tradition has three proofs… (winner ito!): ETHOS (credibility), PATHOS (emotional appeal), LOGOS (reasoning)… an example given that covers the three proofs is…. TADAN.. Jun Lozada ayan…

Actually, this tradition is evident in advertising.. Di ba kapag nasa menu ang ganda ng photo, talagang ung plato eh puno ng pagkain… pero kapag hinain na,,, well… ayan, nakasimangot na tayo dahil… “BAKIT IBA SA PICTURE??????????!!!!!!!!!!!” de vah? Frustrating.. hahaha. Now you know the “tradition” of persuasion..

Sana may natutunan kayo today.. hehehe… actually, mahaba pa yang report na iyan… LIFE IS A DRAMA… Ayan naman ung argument ni Burke… haish.. wish ko lang… maintindihan ko kasi parang ayaw kong tanggapin na ang buhay ay drama lang… hehehe… eto talaga ang mahirap kapag theories, you have to leave some room for new knowledge or else magrarumble yang mga iyan sa loob ng ulo mo until such time na WALA KANG NAINTINDIHAN…

Nabanggit ko bang may kasama na akong kumakain ng dinner? Yep… meron… hehehe… Ayan, nagtext si Aiza, matagal na niya akong kinukulit na umuwi ng Baguio for the Panagbenga, kahit gusto ko dahil miss na miss na miss ko na rin mga magulang ko, ang favorite brother ko at si bunsoy, di talaga pwede at exams na, daming field trips, ung 208 pa, reaction papers, reports, wusssshhhhhhhhh!!!!!!!! Pass muna ako… visit ko alang si Lara Faye (sis ko) sa Manila at mukhang lalayasan rin siya ng mga housemates niya..

Need ko na ring magchange wardrobe.. as in.. hindi na fitted mga pants ko.. pati balakang ko, wala ng powers.. har3! Ah, si tattoo, pabura na rin.. binati ako ng dalawang beses eh “lou, bakit meron pa?” heller, 3 weeks kaya… 9 days fah lang…….. huwahhhhhhhhh!!!!!!!!!

O xa, friends, till here muna.. bukas is NOODLE DAY… sana ayos ang topic ulit…

ASWANG

Yep. Ibang level talaga ang DevC 208 at hindi ko alam hanggang kailan ko siya magiging topic dito sa aking blog... kahapon, nagedit kami ng letters sabay bind pa namin ang sponsorship proposal. At guess what?! Sa 2nd floor kami nagayos KFC... though dalawa lang kami ni Pam, dun talaga kami sa 2nd floor dahil talagang madugo... actually, off limits ang 2nd floor kapag marami pang upuan sa first floor, pasaway eh noh? tsaka minsan, nakakaligtaan na rin kumain sa sobrang dami ng trabaho kaya sa KFC kami nagpunta (gamitan na ito.. har3!)... Aswang itong subject na ito, sinsipsip talaga lahat ng dugo namin. Kahit nga buhok ko dinudugo na sa DAMI ng gagawin... to think na may tatlo pa akong subjects maliban dito... huwahhhh!

Haish, PAGOD AKO... ewan ko, hyper na din siguro. Masaya ako masyado kahapon, ewan ko ba kung bakit... hmmmm... as in, dati, hate ko ang mga love songs, ngayon walastik, nakakanta ko na sila (maliban sa isa)... har3! Sa sobrang kasiyahan na rin nagpakain pa ako sa office... weird...

Tapos... eh di pagod ako di ba, eh alam niyo namang lahat na favorite hobby ko ang matulog. So by 1214 am higa na ako... usually, mga less than 2 mins, as in all the way na ako to la la land... kaso, iba kagabi.. as in! Hindi ko maexplain. Magfefeeling ako: sa mga nagiisip sa akin, pls, wag niyo naman akong isipin kapag disoras ng gabi ha? (har3! Hanep sa kafeelingan!) Eh di as in gusto ko ng matulog pero wala pa rin, time check: 145 am na! HAISH!!!!!!!!!!!!! Wala naman akong iniisip na talagang worth pagisipan disoras ng gabi tapos to think na umuulan pa eh sana kasarap matulog... Siguro mga 2 am na ako nakatulog... so mga 830 am ako nagising. As expected, hindi ako kontento... dahil usually 8 hours dapat ang tulog ko... BATA PA AKO KAYA 8 hours pa din ang tulog ko... walang kokontra!

Eto katatapos ko ulit ayusin ung mga proposals dahil sangkaterba ito, mga 50 lang naman, ayos noh? Tapos ipapadala pa namin through JRS... ayan, butas ang bulsa.. hay...

So habang nagaayos ako ng gamit, nakita ko ang mga cards, notes, photos.. may pagkasentimental ako pero mukhang am growing out of it na... Binasa ko ulit, for the last time before I bid them farewell... except for one, I am keeping the poem (as if tao noh? Hehehe...) Medyo kakaiba... unlike before that they had meaning... they were just empty words to me now... Alam kong they don’t belong to the trash since they were once a part of me, but then, holding on to them means something else. It’s time to move on fellas!

SA WAKAS! This is a good feeling right? NOTHINGNESS... I don’t know if it’s a forced feeling but I think I’ll settle that it’s the truth. Ano? Ready na ba tayo friends? Are we ready to conquer the male population? Hehehehe...

UMUULAN...

Sa mga nagcomment, natutuwa naman ako... sige, go go go lang para masaya...

Uhm, oo naman, 'di ko talaga siya ibibigay sa ama niya, kahit makarating kami sa korte, talo siya kasi kapag below 7 years old (tama ba ito?) sasama talaga sa ina (parang anak talaga ang turing eh)... Tsaka, ako lang naman ata ang magmamahal kay JR eh (gusto ko ngang ipa CHANGE NAME eh kasi kapag binabanggit ko name niya, naalala ko ang ama...) tipong WALANG KAPALIT... hahahaha.... Iniisip ba siya? Hmmmm.. hindi ko alam... malamang hindi.. kasi ang batiin man lang siya sa birthday niya, hindi niya nagawa... ü

Oo nga eh, dapat pinadry clean ko siya para masaya... sige, one time. NYAH! Hindi kaya mahal, kalaki pa man din niya... hahaha, isang taong alikabok? Tama... hahaha... ipapadry clean na natin siya the soonest...ü

Re: Photo novel… oo naman, gamitin natin.. hahaha, para sossy, pero mukhang tayong mga konyo ang makakaintindi noon eh… tipong, “bili tayo ng photo novel,” sabay, “ano iyon?”, COMICS… hahaha… baka taasan tayo ng kilay… di kaya?

Back to earth na tayo. It’s 1034 pm, Tuesday. Umuulan ngayon... Ilang araw ko na ring hindi nasisilayan si Mr. Sunshine... Mukhang kukulangin tayo ng Vitamin D... sad....

Anyway, nakatapos nanaman ako ng isang pocketbook, 370+ pages... masama na ito. Tsk tsk tsk... Si Martha, ung anak ni Mrs. Bayer (ang aking landlady) ay mahilig sa pocketbooks. Ayan, so nagpahiram siya ng lima sa akin... one down, four to go.. hahaha.. grabe, ibang level ng kahibangan ito... medyo weird nga lang at OLD ENGLISH talaga... mga “nae, by the by, on morrow” walastik... hay... old na old...

Grabe, sa sobrang kabusihan, bibihira na rin ako makasurf sa internet o di kaya ang magonline sa YM. Swerte na ang nakaonline ako ng tatlong oras direstso...

May taping dapat kami for our DevC 208 campaign sa Provincial capitol, kaso, masakit sikmura ko, eh 7 am ang alis,, hindi ako natuloy.. sad... pero anyway, marami pa namang chances.. abangan ninyo ung website namin ha...

Anyway, ang klase ko ngayon eh 1-7 pm... gudluck na lang kay batman... dapat four reports ngayon, tatlo lang ang natapos, at suko na talaga kami.. as in... info overload... wahhhhh... Grabe, kahit nasa klase, sumisiksik ang DevC 208... argh!!!!!!!!!!!!!! Text dito, text dun... hay, can’t wait till it’s over... one month na lang (breathe)...

Nga pala, may nag-sit in sa klase kanina,,,, cute ang lolo mo, single.. kaso.... Cambodian... hehehe...

Ah, kahapon.. winner ito. Si manong driver (ng tricycle)... nagbabasa ng pocketbook, hahahaha... si CLAUDIA SANTIAGO (astig! fave ko siya, toink!) ang author... prente pa kamo siyang nakahiga sa motor... naiiling ako na natatawa habang naglalakad. Paging ate lanie, klasmeyt, oh div ah... hindi lang pala tayo ang mahilig sa tagalog pocketbooks... hahahahaha...

Okey, eto na... weird.. bumabalik na ang aking apetite.. hindi kain ang ginagawa ko eh, lamon.. alam niyo un.. as in dati half rice lang, ngayon, as in one rice, ubos... huhuhu... ganito lang siguro talaga kapag may kasamang kumakain noh?... anyway, keri naman siguro.. basta balansehin na lang natin kunwari... ganito ba ang single? Walastik, kalakas ko sa load eh... tsk tsk tsk... meron nung minsan, P300 for 3 days!!!!!!!!!! Gosh... hay...

Anyway, pabura na ang tattoo ko... kaso pumapangit na ang itsura... sad .... buti nalang nakikiayon ang panahon at pwede ko pa siyang itago... hahaha.. kung hindi ba naman ako tungaw at magpatattoo para lang itago.. mahirap na kasing masermonan ulit.. hahahaha... tatlong pari pa man din kaklase ko kanina..... hehehe...

S-A-T-U-R-D-A-Y....

Ah!!!!!!!! Kahirap bumangon.. Maliban sa ayaw ko ng makita ang aking tattoo, gusto ko pang matulog pero no choice talaga.. 8 am-1230 pm ang klase ko... hay...

So bangon kapilitan. Eh walang kuryente sa UPLB, ayun, sa Chowking kami nagklase, sosyal. Amin ang buong second floor. Pero need namin buy food so all in all (taglish na taglish eh!), nakagastos ako ng P160 para sa breaky at lunch.. hay... sakit talaga ng loob ko dun sa maliit na asadong siopao! P31!!!!!!!!!!!! Kung di lang ako gutom.... alam kong ikakapayat ko ang kumain pero talagang kapag gutom kailangang lumamon...

Enjoy naman ang klase,,,, tawanan, kulitan.. hmmmm.. ah, ang formal term ng comics eh PHOTO NOVEL.. sossy... Paging Pardz: Oh ayan, gamitin mo yan para mas sossy... ayun, after macritic ang aming mga outputs for our mini-campaign, ANG DAMI PANG DAPAT GAWIN... hay... revise posters, coordinate with sponsors, etc... parang sa dami ng gagawin, naooverwhelm na talaga ako... kahit nasa planning pa lang eh parang gusto ko ng sumuko sa dami ng gagawin. Totoo ang mga sinabi nila na kapag kumuha ka ng DevC 208 parang iyon na lang ang subject mo... Grabe ang oras na hinihingi talaga ng subject na ito.. Pero di bale, half-way na kami, isang buwan na lang at tapos na rin... may exams pa.. huwahhhhhh!!!!!!!

So after the class, meeting nanaman, diretso yan, hanggang 430 pm... as in.. grabe.. mentally draining talaga...

Feeling ko tuloy para akong pumasok sa opisina.. hehehe, 8am-5pm... parang kailan lang nung sanay ako sa ganitong oras pero ngayon... FEEL KO NANG MAGING STUDYANTE!!!!!!!!!! Yuhooo!!!!! Sa wakas, nagsink-in na den sa akin.. kasi dati, nung first two weeks ng klase eh naninibago ako at un nga, wala pang lectures, mga course outline pa lang ang dinidiscuss... ganyan... miss na miss ko ang work ko nun... feeling ko nga parang wala akong silbi kapag wala akong klase... pero ngayon, mukhang dapat may silbi na ako, or else... hehehe...

12:11 am na... weird. Pero di talaga ako makatulog ngayon.. Ah, Lunes na nga pala ngayon... Hmmmmm.... Kahapon, binisita ako ng isang kaibigan from somewhere-out-there, eto, I COMPLETED THE PICTURE.... Closed book na... Hay, sa wakas... (okey, am talking Greek).... basta, un na un.. mwahz!

FEB FAIR – LAST DAY

Siyempre, naenjoy ko ulit ang aking DevC 205... Paolo Fraire and the theory of dualism. Ako at si Lynette (aking klasmeyt) ay nagconclude na ang Friday’s eh “NOODLE DAY”... vhaket? Kasi, laging ang pagkain eh walang kamatayang pansit, at minsan naman, carbonara o di kaya’y palabok... ayan... so kapag Friday’s talaga... it’s the “N DAY”...

After class, punta IRRI.. hahaha, hindi ako nagpakita for four days, wala lang, busibusihan...

Then by 630 pm, nasa IH na ako at kitakits nga kami nina Ate Glen at Kuya Jaime... yeah, napagusapan namin na bonding moment namin ang araw na ito... Eh, si Kuya Jaimz eh talagang gutom na so nagdesisyon na kaming kumain ng wala si Ate Glen at talagang kapag nagsalita si Kuya Jaime ng “GUTOM NA AKO LOU,” un na un... so mega punta kami ngayon.. eh gusto inihaw, eh di game... Walastik, nilanghap na ata ng mga damit namin ang usok!!!!!!!!! Sobra... hahaha, tawa nga kami ng tawa, though gusto pa naming magusap, talagang sapilitang tayo na at tsk tsk tsk! Sa amoy namin, pano kami makakahanap ng apple-of-our-eyes? De vah?

So mega ikot ikot. Actually, kako bili sana ako ng mga anik anik kasi kapag ganitong last day eh mura na, eh pambihira, un pa rin ang price... mag didivisoria na lang siguro ako.. hehehe...

Eh di, ang 730 pm namin na usapan eh 830 pm na at WALANG PARKINGAN!!!!!!! Yan, grabe... eh si Ate Glen eh sa may malapit pa raw ng LBDH nagpark... so mega antay pa kami at traffic raw..

Eto, may winner, may isang studyante na nagconfess ng “ANG BABAENG PONG ITO ANG AKING PINAKMAMAHAL,” oh di vah taray, eh bago yan, kinantahan niya at binigyan ng rosas... sa stage ha,,, Ah, wala, nilayasan namin ni Kuya Jaime... har3! Eh di habang naglalakad, biglang bumalandra si Zyrus!!!!!!!! Hahaha... as in, wag kayo, sa super excitement ko, hindi ko napigilang yakapin siya... hahaha.. mabuti na lang at hindi siya nagtitili dun sa gitna.. anyway, ayun, sabi gutom siya, kumain muna siya...

Then, ayun, mega balik kami ngayon sa pwesto, eh nakita naming dun ung friend ni kuya Jaime, eh di mega chikka, tapos nakiupo sa mat nila... hahaha.. sarap ng feeling... then ayun, kita kita na kami nina ate Glenda, tapos dumating na rin si Zyrus... as usual, tawanan, kantiyawan, balaurahan at kung anu-ano pa... hahaha...

May Star in Carillion (tama vah spelling?) den, astig ung mga contestants... hahaha,,, as in sigawan talaga kapag may bumibirit... ewan ko ba, talagang kapag singing contest malakas ang vibes ko sa mananalo... confirmed yan nang sabihing kong “Si Jerome ang mananalo,” nanalo nga.. he3!

Eto ang winner sabi nung emcee eh “AH, UNG SASAKYANG MAY PLATE NUMBER PO NG *&^%$# PWEDE HO BANG PAKILIPAT YUNG KOTSE NIYO DAHIL ANDYAN NA PO ANG SUGARFREE...” oh, di vah taray...

Eh di, ako naman, anticipating, ganyan.. akala ko perform naman sila ng mga 10 pm ganyan, wala pa din, as in! May mga bandang nagperform pero grabe, at... hmmmm... no comment... hehehe.. So nagkape kami, tapos by 11 pm, umuwi na rin kami ni ate Glenda...

Hay, kung wala lang akong klase ng 8 am kinabukasan talagang matutulog talaga ako sa gitna ng field eh... alam niyo un.. ah basta, next next sem, walang Saturday class para maenjoy ko ng todo....

Enjoy naman ang gabi ko kahit ilang oras lang nakabonding ang mga oldies.. har3 (peace!)... at least feel ko...

FEB 14...

I really don’t believe in Valentine’s Day... Why? Do we need to show love only on this day? NOPE. It should be everyday... (hahaha, gasgas ung word na "day") Kaya feeling ko, parang kaplastikan.. hehehe.. hindi, seryoso ako... it’s like, so? What happens next after this?

Anyway, dahil Feb 14, I need to celebrate dahil birthday ni baby bear ko, si JR!!!!!!!!! yipeee…

Sa ibang planeta naman tayo, kapag nagising, anong unang tinitignan? ORAS. Siyempre, nasindak nanaman ako ng tattoo sa kamay ko, hay, 19 days to go bago mabura... So, pagabot ko ng cellphone ko, wow. 6 messages! Eh di basa... then reply... ang oras, 8:15 am. Mukhang nakikiayon ang panahon sa tattoo ko kasi makulimlim ulit at medyo umaambon. Sa wakas! Maitatago ko siya. Hehehe..

So kilos ng onti, kain breaky, then... biglang NAKATULOG NANAMAN AKO!!!!!!!!!! Mga 1030 am na ako nagising... hay... anyway, basta, umalis ako ng bahay ng 1204 pm.

So klase, hay, grabe ang utak ni BOB CRAIG... as in... iba talaga... METADISCOURSE.. discourse about discourse ang ibig sabihin.. grabe. Kailangang basahin ng mahigit limang beses ung article niya dahil talagang duduguin ang bangs...

So after class, FEB FAIR ULIT.. kasama ko si Pam and ate Arlene, two of my classmates... So kain ulit... Saglit lang kami doon at may klase si ate Arlene. So umuwi muna ako saglit para iwan ko ung iba kong mga gamit then punta net cafe... hehehe...

Eto na, nagtext siyempre ung kadate ko, sabi “ASAN KA?”, mega reply naman ako, “SIGE, SUSUNDUIN KITA...” naks, sweet noh. Then nagtext yung isa naming friend, si Rosc, group date raw, eh di mega game kami. Anyway, hindi natuloy ung group date, so SOLO KO XA.. hehehe. Punta sana kami Feb Fair kaso,,, ANG DAMING TAO.. So sa Bonitos kami dumiretso... Favorite naming dalawa ang tilapia kaya un ang dinner namin... At siya ang taya, oh di ba... For the first time, nakita kong napuno ang Bonitos... hehehehe..

SMALL WORLD dahil nakita ko doon si ate RB Salac. Same table pa kami. May kasama siya, si Ate Jules... guess what? Pinsang buo siya ni Aiza Cerrina! Grabe... then, out of nowhere, lumabas si Daddy Kim... hahaha.. grabe... kwentuhan, tawanan.. un lang, late akong eat kaya medyo hindi okey ung tiyan ko...

ETO ANG THE BEST. So hinatid ako ng kadate ko... dapat lang pagkatapos akong sabihan ulit ni Daddy Kim na maraming nanghaharass dun sa gawi ng tinutuluyan ko.. hay..sabi nga niya lumipat na ako ng IH at mas safe pa raw dun... isip isip... Anyway, so hinatid ako, eh huminto ung sasakyan sa harap namin at may kasalubong na isa pang sasakyan. Eh di gumilid pa ako, only to find out, IMBURNAL!!!!!!!!!!!!!! Grabe, didiretso na talaga ako kung hindi ako hiwakan sa balikat!!!!!! Hahaha... grabe! Tawa kami ng tawa after... as in! Grabe... as in... sobra... NA WA POISE AKO!!!!!!!!!!!!! Buti na lang at lahat ng tao nasa Feb Fair at sa grove... hahahaha..

Anyway, I had a one heck of a day today... Aside from having a great date, I received the best gift anybody could give.... Ano un? Secret. Personal eh.. hehehe...

FEB FAIR AND OPENHOUSE

Ohkey, so IH Open house kahapon, ininvite ako ni pareng Neil... only to find out na BIRTHDAY NIYA PALA... anyway, okey naman, saya, daming food, daming bagong kakilala...

Actually, habang kwentuhan kami nina Neil and friends, si THE, ung Vietnamese na kaklase ni Neil eh bigla akong niyaya, "WOULD YOU LIKE TO ACCOMPANY ME FOR DINNER AT FEB FAIR? I WANT TO EAT INDONESIAN FOOD..." walastik! nashock ako agad, hindi ko alam pano magreact. Mega tayo ako sabay sabi ko kay Neil "OY, FREND, LIKE NIYA AKONG IDATE, HINDI PWEDE, DAPAT TAYONG TATLO..." hahahah. tawanan grabe!

So ayun, kita rin kami Kuya Jaime. Actually, mga dalawang rooms lang napasukan ko.. SA MEN'S... feeling ko nga tibo na ako eh.. hay.... Hindi ko napasyalan ung room ni ate Ging-ging at masyado akong natuwa sa room ni Neil.

Tapos, ung isa kong kakwentuhan biglang sabi eh, "LOU, INGAT KA SA PAGUWI SA INYO AT MAY HINOHOLDAP DUN..." Wahhhh!!!!!!!!!!! bigla akong natakot kaya kahit 1030 pm na pahatid ako kay kuya Jaime. As in.

Anyway, bago ako umuwi gumala ulit kami sa Feb Fair... kakatuwa ulit... kasi ang dami nanamang anik anik... pero hindi na ako bumili, nanginain na lang kami ng jumbo hotdog worth P42.00. Can you imagine? In two minutes ubos ung P42 pesos? harharhar...

Moving on, di ba nagpatatoo ako? ayun,,,, NAGSISISI NA AKO.. actually, nagugulat ako kapag nagigising kasi alam niyo un, parang may bago sa katawan ko... huwahhhhhh!!!!!!!!!!!!!! sabi nila, three weeks bago mawala.. huhuhu.. buti nalang nakikiisa ang panahon sa akin at medyo malamig ngayon, maulan din kaya mega jacket ako.. hehehehe..

Nga pala, talking about jacket, nagukay-ukay kami ni kuya Jaime nung Sunday, may nabili akong Jacket,,,, ganda.. syempre, magkano? P175.00!!!!!!!!!!! best buy na iyan sa akin kasi kapag sa Baguio pa, naka, mga twice the price na iyon malamang.

For the first time, umuwi akong masakit ang paa ko.. hehehe.. hay... sa Baguio ko lang ito nararamdaman kapag iyong tipong ilang kilometro ang nilakad ko.. sarap ng feeling..

O xa, till here muna... Ung sa valentines date ko, abangan niyo bukas...

FEB FAIR – Day 1

First day ko sa Feb Fair today. Bukas, may kadate ulit ako. Tapos sa Valentines, may kadate DAPAT… Hehehe…

Okey, so before ako magkwento, nagbasa ulit ako ng libro. 700+ na pages. Paradise by Judith McNaught. Oo, gusto ko pakaromantic ngayon. Bawal ang hihirit.

Share ko lang, striking eh, sabi ni Matt Farrell sa nobela eh, YOU CAN’T LIVE YOUR LIFE TO SUIT OTHER PEOPLE. THE HARDER YOU TRY, THE MORE RESTRICTIONS THEY’LL PUT ON YOU JUST FOR THE FUN OF SEEING YOU JUMP THROUGH THEIR HOOPS. Winner!

Last, YOU CAN’T OUTWIT FATE BY TRYING TO STAND ON THE SIDELINES AND PLACE LITTLE SIDE BETS ABOUT THE OUTCOME OF LIFE. EITHER YOU WADE IN AND RISK EVERYTHING TO PLAY THE GAME, OR YOU DON’T PLAY AT ALL. AND IF YOU DON’T PLAY. YOU CAN’T WIN. Astig!

Xa, tama na ang kakornihan. Proceed na tayo.

So nagmeet kami ni Aiza Cerrina (bawal kong banggitin apelyido baka raw stalk niyo sa friendster hehehe). Sang ang palayaw niya sa amin. Kabarkada ko siya nung highschool. We’ve been friends since 2nd year highschool, so basically, isang decada na kaming magkaibigan. Kalog rin ito. Super. Wala kang gagawin kundi ang tumawa kapag kasama mo siya. O ayan, maganda siya, habulin ng lalaki, hahaha (peace Sang!).

Anyway, so nagkita kami today, (it’s actually 11:31 PM, Feb 12 08 as I write this). Ang unang sabi eh “LIKA NA MENG, KAIN NA TAYO.” Eh alas singko palang. Actually, hindi ako naglunch kasi tinapos ko ung book.. hehehe. So kumain ako ng mga bandang 330 PM. So medyo busog pa ako ganyan, so nung mangaya xa, parang… “ah, sige…”

So ayun, kwentuhan about her day, about my day. So, ang una naming pinapak eh KWEK KWEK. Grabe, hindi ko naubos… hahaha, sabi niya eh “MENG, ANO KA BA, HINDI YAN CHOLESTEROL, ARINA YAN OH, HANGIN!” hahaha… So nung matapos kami, lakad, hala, nakakita nanaman siya ng food. PROVEN. Sabi ko, “ANO YAN?” Siyempre, first time ko eh… hahaha… “BASTA, MANOK YAN,” eh di nang tikman ko, MAALAT. PARANG BINABAD SA PATIS. Hahaha… sabi ko, “SANG, KAININ MO NA YAN…” aba, hindi ako tinantanan, “ANO KA BA MENG, MASARAP TO, AYAN… KAIN KA PA…” NO choice. Eh di kain. Eh nakakita kami ng booth.. HENNA TATOO.. Pasok agad ako.. MAGPAPATATOO AKO NGAYON at iyon nga, LUMABAS AKONG MAY TATOO SA KAMAY… Sabi ni Sang “MENG, SA NOO KAYA PARA MAIBA NAMAN” hahaha… Gusto ko sana ung broken hearted na figure pero malamang pathetic iyon eh tagal naming mamili ng picture, hala, basta “ITO,” nyah! Ngayon, habang nagtatype ako, hindi ko alam ang itsura. Hahaha, basta, abstract!

After, bumili nanaman siya ng FISH BALL AT SQUID BALL… hahaha, winner talaga. So after noon, upo naman kami ngayon sa grass! AH SA WAKAS, NAKAUPO NA RIN AKO SA FREEDOM PARK…. WUHOOOOOOOOO!!!!!!!!!!!!! Sorry ha, weakness ko talaga ang mga FIRST TIMES eh… So mega kwentuhan, tawanan. Tapos nagmoment kami sabi ko “PARANG HIGHSCHOOL PA RIN TAYO NOH?” sagot niya, “OO NGA MENG EH, PARANG WALANG UMIBA KAHIT MATAGAL TAYONG HINDI NAGKITA.” Tapos yun, mega kwentuhan. Tapos, biglang tayo “BIBILI AKO NG COTTON CANDY”, eh di papak nanaman.. hahaha. Grabe. So ayun, moment dito, moment doon. Moment niya, moment ko… hahaha.

Sarap ng may kausap. Sorry ha, talagang nagmomongha ako ngayon eh… After, tayo kami ngayon, HOT CHOCOLATE NAMAN. Eh di game, nung ganyan, ask niya “MENG, ANONG GUSTO MO? CHEESE DOG?”, “Sige” Kako, AKALA KO ON STICK! WALASTICK! MAY TINAPAY!!!!!!!!!! Argh… busog na talaga ako… Sabi niya “HINDI PWEDE, KAININ MO YAN,” As in, hindi ko naubos. Ung hotdog na lang pinapak ko at talagang nasa lalamunan ko na ung mga nilamon ko…

So ikot ikot kami, ganyan… saya. Sobra… Ayun.. may nabili naman akong anik anik.. hehehe… Ayun, we still plan to see each other. Kako nga eh “GRABE, DITO PA TAYO SA LB NAGKITA ANO?” Sabay tawa. Actually, nagaaya siyang umuwi kami sa Panagbenga at bonding kami with the rest kaso may klase naman ako ng Saturday… Sad… Anyway, basta… masaya itong araw na to…

I PAMPERED MYSELF

How? Hindi ako lumabas ng apartment ngayong araw na ito. Utang ko sa sarili ko itong araw na ito dahil, pagod na ako. Literal! As in!

Natapos ko ang 438 pages na nobela ni Judith McNaught, UNTIL YOU. Yeah, si loumeng, nagmomoment. Hayaan niyo na ako. Sapilitang magbasa ng English ngayon at medy nauubusan na rin ako ng mga salita.

Ayan, I pampered myself by just laying down the whole day! May kasamang dieta na rin iyan! Kung di lang ako tinatamad, magshoshopping na talaga ako at ako’y medyo natutungaw na.
Well, hmmmm.... ano ba ang pwede kong ikwento?

Ah! Pumunta ako sa Sta. Cruz last week, sa provincial capitol para sa mini-campaign namin. Bale ung mini-campaign namin eh PUMAPEL KA! WAG KANG PLASTIC! DevC 208 subject namin – Communication and Social Marketing. So may mga nakausap kami. Ayos kasi action agad! Sa isang araw eh may sumagot na sa aming tarpaulins, posters, tv ads, radio plugs. At least nabawasan whew! Medyo kinakabahan na nga kami at mid February na eh dito plang kami, pero hay, KAYA TO! From 9 am – 3 pm. Sumakit talaga ulo ko nung hapon. Hay... Anyway, at least nakapunta na rin ako dun. Alam ko na rin ang pa Liliw at pa San Pablo. Kapag tinopak, yan, mageexcursion ako diyan. Bahala na si batman kung sino kasama ko... hehehe.

Actually, kumakain talaga ng oras ung DevC 208, sa dami ng gagawin, maooverwhelm ka talaga to the point na gusto mo nang magdrop. Pero sabi ko nga sa mga kaibigan ko, we’re half through na, kaya, tapusin na namin, total, patapos naman na ang sem. Whew! Kaya, TOGETHER WE STAND pa rin kami. Tsaka ibang level na rin ang closeness namin kaya, GO GO GO!

Kahapon nga pala pumunta ako sa church nina Kuya Jaime. Ganda nung place, resort kasi, sa Royal Palm sa Puypoy. Siyempre, nakaskirt ang lola niyo, eh gusto kong umakyat dun sa may hanging bridge, hindi ako pinayagan kasi nga, nakafalda... pero babalik ako dun. Promise! Sisiguraduhin kong makakatawid din ako!

Ayos din ung preaching, tawa nga kami ng tawa ni Kuya Jaime kasi SAPOL talaga sa amin! Straight to the heart! Hahaha. Pagkatapos nga nung preaching eh, sabi namin, “Wala na tayong dugo,” Hehehehe.

Kumain na rin ako sa BAT CAVE! Sa wakas! Dinadaanan ko lang siya for past two months pero kahapon lang ako kumain dun. Sarap ng letsong kawali! Hehehe... Sarap nung balat!!!!!!!!!!!

Till sa susunod na entry, ask ko nga lang, ano ba tama sa mini-campaign namin, Wag kang plastiC or plastiK?

MAX WEBER – TAO BA TO?

Report ko eh tungkol sa RELIGION and DEVELOPMENT. Walastik! TAO BA SI MAX WEBER!!!!!!!!! Grabe!!!!!!!!! Ah, UTAK SIYA NA TINUBUAN NG TAO! AS IN! Ang dami kong hindi maintindihan!!!!!!!!!!! Argh!!!!!!!!! As in... Habang binabasa ko siya eh wow, pati ba ang pagassociate ng development sa religion eh inaral rin. Kaya kinonsult ko si Superman (Ronell) kasi as in, I needed help na talaga. Isang sentence lang ang pinaexplain ko, grabe, three paragraphs ang katumbas. WAAAAAAAAAAAHHHHHH!!!!!!!!!!!!!!! Pero at least, napabilib ako ni pardz. Hehehe.

Anyway, okey naman ung report ko. Saya nga eh. Panalo. Hehehe. Love ko talaga ang DEVC 205 kahit 7 lang kami sa klase...

Anyway, nang matapos akong magbasa, ayun, tipong walastik! HENYO NGA SIYA. AS IN. NAPABILIB NIYA AKO. Gusto ko tuloy kumuha ng courses sa SOCIOLOGY. Hehehehe.
Basta, magaling xa. Luv ko na xa. Promise!

MY BAY ESCAPADE

Last Saturday was the best. For the first time in years, I and other five of my friends had a conference chat. It was so good just talking to them again. Catching up with their latest stuff. I was surprised to know that my guy friend had 24 girlfriends!!!!!!!!!!!!!!! Gosh!!!!!!!!!!!! He really heard from us. I mean four women to one man!!!!!!!!!!! Hahaha.

Then the day before, I found out that one of my friends was just at BAY. What a small world! So by 3 pm that day, I went for to Bay on my own... Hahahaha! And, I would say, I didn’t get lost. I was scared going to an unknown place for the first time. I mean what if the tricycle driver would just bring me to God-knows-where?

Anyway, it was just a so happy feeling being able to meet my “kabarkada” after eight years!!!!!!!!!! We just kept on laughing the whole time. Talking about this and that! Oh, I just miss those moments when we would just sit for hours in front of our school and just keep on talking about nonsense and just keep on teasing each other. I miss my high school days. I miss just being such kid again.

Anyway, after visiting her. I met with ate Glenda. I actually went to her house. It’s been months since I last saw her and it was such another new experience. We talked and talked and talked. By evening, we went to LB. Just both of us. We tried inviting other friends but they had their own stuff to do so we just ended up drinking coffee together.

Pareho pa kaming galing sa sakit kaya parang. ASTIG! Tapos eto’t nagdate pa kaming dalawa. That night, nalaman ko na ung kaklase kong isa sa DEVC 208 na subject eh pinsan niya pala. Kakatuwa ever!

Grabe, sa isang araw parang ang dami kong ginawa. Hehehe.

BUHAY SA LB

Masaya. Maraming tao. Maraming papa. Hahaha! Sa wakas. Mahirap ang magmongha sa IRRI ladies’ dormitory. Wag niyong pangarapin na manirahan doon.

Sa mga nagtretraining sa IRRI, kapag andun kayo, nasa Training Center lang ako. You can check your emails doon. Hehehe. Room 123.

Friends. Marami na. Aside from my professors and my classmates who are my friends na rin andyan si Lauro, siya ung kasama ko nung pumunta me sa PRRI last December tapos si Joey at si Ate Pam -sila pa ung mga kaburks ko from IRRI.

Now, the most exciting part. One time, Kuya Al Benavente and Lauro with other “guy friends” (I just hope my relatives ain’t reading this entry), yep, guy friends, mag-isa kong dilag, invited me sa KAMBINGAN. At first akala ko, kainan siya ganyan, only to find out na INUMAN SIYA. As in hard core na inuman. Tables here and there, men here and there. Present si beer at sigarilyo.

Honestly nashock ako siyempre, FIRST TIME BA NAMAN. Tapos magisa kong girlalu. Pero carry lang. So dinala kami sa may likuran. Panalo talaga, simple siyang open space tapos may mga chairs and tables den pero wag ka, katabi mo mga manok na panabong... Start imagining. Mabuti na lang at malamig panahon noon. Bawal maarte. Hehehe! Honestly, I was enjoying the whole time.

The best part. ANG PINAPAITAN! Grabe! SARAP TO THE MAX. As in. Minsan kapag andito kayo, punta tayo doon. Hahaha. Nangaya ba. The coolest part din is I was surrounded by men. Sarap silang kakwentuhan. Iba sila magisip, sobra! Ha3!

Ayaw kong isiping tibo ako.. yuckness! No way! Kasi naman, kapag may makita silang girl, turo tapos tingin siyempre, akong sabit, titingin din, kako nga eh baka matibo talaga ako. Pero hindi pwede, maraming iiyak. Hahaha!

Isa pa, THURSDAY NIGHT IS GIMIK NIGHT. Inaya ako ni superman – si Lau. Dapat punta kami sa San Pablo kasi may artista daw dun. Ayun, si Maureen Lardizabal. Hahahaa! Gosh! Kailan ba ako naging fan ng mga pinoy na artista.. whew! Anyway, like nila. So mega meet ganyan for dinner. Eh naudlot ang plano, so punta kami sa bahay ni EJ (tiga IRRI). Grabe, guess what time ako umuwi? TWO AM. Uwi ba yan ng matinong babae? Hahaha! Eh to think na may klase ako kinabukasan. Grabe. Winner. Malamang kung nasa Baguio ako, naku! Kahit 24 na ako, patay ako! Hahaha!

Masaya. I mean living alone. Iyo ang oras mo. Tapos lunch and dinner with friends. Un lang. I don’t eat breakfast na. Malungkot kumain magisa. Kaya wag na kayong magtaka kung payat ako. Hahaha. Naku wag lang sana bumalik sa 26 inches ang waist line ko kasi everything will follow, from head to toe. Sayang ang investment. Hirap ang change wardrobe. Pero mukhang malapit lapit na ako diyan. Tsk tsk tsk, gastos nanaman ito. Hay, ung iba kong mga pants, lawlaw na. Ung favorite kong shorts na green, wala na, kumakapit na sa malaki kong balakang! Hehehe. Okey na to, maintain na lang natin. Di pa nga lang ako nagpapatimbang. Saka na, kapag confident na ako. Hahaha!

The other week, nagkasakit ako. Trankaso. Thursday un. Come Saturday, hindi pa rin okey, grabe, as in nilalagnat ako, pinilit kong bumiyahe paManila kaya kita niyo naman, nawala ako sa mapa ng ilang araw. Bawal talaga magkasakit dito. As in, maslalo na kapag wala kang kasama kahit sa bahay man lang... paano ka iinom ng gamot? Kakain?

Nagdala pa talaga ako ng mga damit ko kasi kapag lumala talaga, paconfine na din. Eh hustler ung kapatid ko, mantakin ba naman na painumin ako ng 1000mg ng Vit. C????????!!!!!!!!!!!!!!!! Grabe, hirap talaga. Siyempre, naiwan ako sa bahay kasi nga megawork sis ko, hirap bumangon at magluto ng food.

Ha nang mabinat basta malibang ako, hirap kaya ng nakatunganga lang. So nood ng DVD, basa libro. Nakatapos ako ng isang libro. Nobela nga lang. Ala-CSI. Bad bad bad! Dami pang readings na dapat basahin tapos nobela pa uunahin ko? Hehehehe...

Ah, si Kuya Jaime, may binigay na libro. Read ko raw, nasa page 11 pa lang me. Hehehe.
LOVE IN THE TIME OF CHOLERA by Garbriel Garcia Marquez. Share ko lang ung synopsis. Ganda eh.

In their youth, Florentina Ariza and Fermina Daza fall passionately in love. When Fermina eventually chooses to marry a wealthy, well-born doctor, Florentino is devastated, but he is a romantic. As he rises in his business career he whiles away the years in 622 affairs – yet he reserves his heart for Fermina. Her husband dies at last, and Florentino purposefully attends the funeral. Fifty-one years, nine months, and four days after he first declared his love for Fermina, he will do so again.

Ayan, babasahin ko then tell ko kung ganda. Pero maganda to, nakikinita ko na. Parang Korean den. Uy, talking about Korean, good girl muna ako. WALA akong pinanood na k-drama mula nung start sem... YUHOO!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

O siya, till bukas ulet. 12:17 AM na... mwahz!

SOME QUOTES ALONG THE WAY

1. You learn life’s lessons the hard way.

2. Reality is a mosaic. The parts may be ugly in themselves, but the whole is beautiful – J. Edwards

3. Revenge makes you even, but forgiveness puts you above.

4. LOVE lessons: “Sorry” was never synonymous to “I won’t do it again.”

If he falls out of love, it doesn’t mean she’s giving less, it’s because he’s asking too much.

Crying before a breaking up is good, you are trying to save the relationship, but after is different, it’s stupidity.

There are no wasted tears, there are only inconsiderate partners.

Bitterness is often the painful consequence of holding on.

Forgiveness is different from second chance.

5. Anything this side of hell is pure grace – J. Bridges

6. Sincerity is not enough. A person can be very sincere yet sincerely wrong.

7. We must learn to live by the realization that whatever our situation might be, it is far better that what we deserve. – J. Bridges

8. A belief is what you hold; a conviction is what holds you.

9. Our minds are mental greenhouses where unlawful thoughts, once planted, are nurtured and watered before being transplanted into the real world of unlawful action.

10. You must keep your oath, even when it hurts.

11. Your faith in the face of suffering cranks up the volume of God’s song. – M. Lucado

12. Never be afraid to be different, because the more different you are from the rest, the more you make yourself deserving of your existence – C. Alexandria

13. God will never allow any action against you that is not in accord with His will for you. AND HIS WILL IS ALWAYS DIRECTED TO OUR GOOD. – J. Bridges

14. You don’t have to know a lot of things for your life to make a lasting difference in the world. But you do have to know the few great things that matter, perhaps just one, and then be willing to live for them and die for them. – J. Piper

15. BE WHO YOU ARE and SAY WHAT YOU FEEL, because those who mind don't matter and those who matter don't minD.- Dr.Seuss

16. text message:

To walk is what I always do

But I prefer not to look back to people who's no longer walking with me now...

Then someone asked me: "WHY DID YOU JUST LET OTHER PEOPLE LEAVE YOU?"

Then I answered:
"LIFE IS A LONG JOURNEY... I WON'T BE WASTING MY TIME WAITING FOR PEOPLE WHO DON'T WANT TO SHARE THE WALK WITH ME.."

WHY DO BEGINNINGS HAVE AN END?

Leonel, thanks for this.

DISCLAIMER: This is a forwarded Email.

Why do beginning's have an end?
Why do we have to meet only to lose in the end?
These are questions left unanswered, word left unsaid, letters left unread, poems left undone, songs left unsung, love left unexpressed, promises left unfulfilled.

In a relationship, one of the hardest things to do is saying goodbye and letting go. It's as hard as breaking a crystal because you'll never know when you'll be able to pick up the pieces again. More often than not, they who go feel not the pain of parting; it is they who stay behind that suffer, because they are left with memories of love that was meant to be a love that was.

At the beginning and at the end of a relationship, we are embarrassed to find ourselves alone. Unfair as it may seem, but that's the drama, the bittersweet and the risk of falling in love. After all nothing is constant but change. Everything will eventually come to its end without us knowing when, without us even knowing why and we must forget not because we want to but because we have to.

In letting go, sorrows come not as single spy but in battalion. It seems that everywhere you go, everything you do, every song you hear, every turn of your head, every move of your body, every beat of your heart, every blink of your eye and every breath you take always remind you of him/her. It's like a stab of a knife, a torture in the night.

Funny how the whole world becomes depopulated when only one person is missing. Just imagine there are four billion people on earth and yet it seems you feel lonely and empty without the other. I don't know if it's worth calling an art, but letting go entails special skills sparkled with a considerable space and time. Time heals wounds but it takes push on our part. Acceptance plays a part. Not all wishes come true. Not all love stories end with "happily ever after."

We hate to suffer if it would mean happiness to others. We have to cry to temporarily let go of the pain. Every beginning has its end like every dawn has its dusk. It's something we can't control, something we have to live up with.
It's over, she/he is gone. But life has to go on.
Goodbye doesn't always mean forever.
There will always be a place and time where questions will be answered, words will be spoken, letters will be read, poems will be recited in the night, songs will be sung in harmony, love will be expressed in solitude and promises will be fulfilled. Somewhere, somehow, someday...